Wijnflessen met de maten van Gina Lollobrigida - Tekst Huib Brand
Het Italiaanse gewest Marche is rustig, landelijk en weinig toeristisch. Het strekt zich uit langs de Adriatische kust van net onder Rimini tot aan Abruzzo, 150 kilometer zuidelijker. De hoofdstad Ancona ligt op dezelfde hoogte als Florence. Dankzij de zee is het klimaat niet extreem, kortom het gebied is zeer geschikt voor wijnbouw. Daar het gewest nauwelijks toeristische bekendheid geniet, moeten de wijnen hun weg naar het buitenland vinden op eigen kracht.

Kort geleden werd in Amsterdam een soort minibeurs gehouden waar een stuk of vijftien producenten uit de Marken hun wijnen presenteerden. De bekendste witte is Verdicchio,
genoemd naar de gelijknamige druivensoort; Verdicchio dei Castelli di Jesi en Verdicchio di Matelica gelden als de beste. De meeste Verdicchio wordt verkocht in amfora-flessen, die in de jaren '50 zijn bedacht om de wijn een eigen gezicht te geven.

Hoewel, gezicht... de hoog getailleerde en van boven gul gewelfde fles wordt in de wandeling La Lolla genoemd, naar de destijds beroemde actrice Gina Lollobrigida. In later jaren, toen enkele producenten zich gingen toeleggen op een betere kwaliteit Verdicchio, vonden zij de amfora toch te populair van uitstraling. La Lolla trof hetzelfde lot als de veel oudere Toscaanse fiasco (mandfles): er werd alleen nog wijn van eenvoudige kwaliteit in gebotteld, betere soorten gingen in internationaal gerespecteerde Bordeaux -flessen.


Verdicchio wordt niet gekenmerkt door één specifieke geur; hij is makkelijker te herkennen in de mond dan met de neus. De wijn heet zowel crisp en zilt te zijn als mondvullend en notig. Er zit een groot verschil tussen het frisse type en het vollere. Dat laatste krijg je uit laat geoogste druiven, waar het zuur sterk verminderd is. Uiteraard bestaan er ook Verdicchio's die op hout zijn gerijpt of zelfs vergist. Daarbij is het gevaar groot dat de druivensoort onherkenbaar wordt. Een flink gedeelte van de bijtijds geoogste druiven, waar dus nog veel zuur in zit, wordt verwerkt tot mousserende wijn, zowel Charmat (=Cuve Close, hergisting op tank) als Metodo Classico (=Méthode Champenoise, hergisting op fles).

Er komen trouwens meer witte wijnen uit de Marken, veelal gemaakt uit Trebbiano en plaatselijke soorten. De Falerio is daarvan een van de minst onbekende. Voor de rode wijnen is de Montepulciano-druif de belangrijkste leverancier (niets te maken met het gelijknamige stadje in Toscane waar de Vino Nobile vandaan komt). De bekendste rode Marken-wijn is de Rosso Conero (klemtoon op de eerst o). Meestal wordt die gemaakt uit puur Montepulciano, maar er mag tot 15 procent Sangiovese bij.

Hoewel Abruzzo de naam heeft de beste Montepulciano-wijn te maken, zijn de beste soorten Rosso Conero indrukwekkend met hun diepe kleur, peperige geur en zachte smaak. Rosso Piceno, uit het zuiden van het gewest, wordt gemaakt uit slechts 40 procent Montepulciano, de rest is Sangiovese. De meeste Piceno is vrij licht, een rode wijn om koel te drinken op een warme dag. In Amsterdam waren echter ook uitzonderingen te proeven met veel kleur en concentratie, meer voor een herfstavond dan voor een warme dag. 

Wijnen uit de Marken zijn allang bekend in Nederland, met name Verdicchio wordt veel gedronken. Bij de hernieuwde kennismaking in Amsterdam bleek dat het kwaliteitsniveau van veel wijnen de laatste jaren enorm is verbeterd, zowel van rood als wit. Een prettige extra verrassing waren de prijzen. Terwijl de lire 15 procent duurder is dan een jaar geleden en in heel Italië de prijzen sterk zijn opgelopen door de schaarste aan wijn, zijn de Marken een goedkoopte-eiland met een ongewoon gunstige verhouding prijs-kwaliteit.

Bron: Het Parool - 5 juni 1996


Wijngebied Marche/Marken  >>