Domaine d'Heerstaayen

Wijngaard Domaine d'Heerstaayen is één van de oudste wijngaarden van Nederland,
waar zelfs in goede jaren rode wijn wordt gemaakt.


Klik hier voor meer info Domaine d'Heerstaayen - Strijbeek


Artikel uit Ambiance oktober 1991 - Tekst: Wina Born - Foto's: Joris Luyten
Op één van die kostelijke oktoberdagen, als de zon door een goudachtig sluiert je kijkt en de lucht smaakt naar een koele, kruidige witte wijn, heb ik door de Brabantse wijngaard gelopen, het Domaine d'Heerstaayen, liggende aan de Strijbeekse weg te Ulvenhout, eigendom van Peter de Wit uit Bavel, die zich trots viticulteur noemt.
Men komt er over een smal zandweggetje, tussen velden met rodekool en maïs en weiland waar de koeien ons vredig en ietwat glazig aanstaren, wat men in het Vlaams zo mooi glariën noemt. In de beschutting van de bosrand hebben de wijnstokken hun plekje gevonden. Witte, zoals müller-thurgau, riesling, chardonnay, en rode gamay, cabernet-sauvignon, pinot noir. Jonge stokken, maar sommige ook al tien jaar oud, hier en daar tussen het gebladerte hangen nog wat licht bedauwde trossen. Een zeer idyllisch plekje tussen wei en bos en de tuin die de grote hobby is van mevrouw de Wit. Een klein bospaadje leidt naar een Hans-en-Grietje-huisje onder rieten dak, eenvoudig landelijk ingericht met een mooie Brabantse kachel, waar kleine proeverijen en rustieke maaltijden kunnen worden georganiseerd.
Wat dichter bij de weg ligt een luxueuze schuur, waar een vrolijk open vuur knappert en Peter de Wit zijn wijnen laat proeven, zijn eigen wijnen, maar ook de wijnen die hij uit Frankrijk importeert. Want hij is ook wijnhandelaar.

Dat hele wijnbedrijf, verbouwen en importeren, is te danken aan een ietwat uit de hand gelopen hobby. Hij is van huis uit leraar Frans en kwam uit hoofde van dit beroep terecht in Frankrijk, en wel midden in de Graves in La Brède, waar hij ondermeer werkte als tolk voor buitenlandse bezoekers op Château Le Tuquet. Zo kreeg de wijn hem goed te pakken. Hij reisde langs wijngaarden en kelders, praatte met de wijnboeren, kocht jonge wijnstokjes, die hij in de Brabantse zandgrond plantte. En die het daar ook déden. De wijnstok is een wonderlijke plant, soms zeer kieskeurig, anderzijds vaak ook makkelijk. Zijn stokken namen de Brabantse zandgrond - weliswaar verrijkt met vogelmest en kalk - voor lief en zelfs het ietwat zeurderige Nederlandse klimaat. De pinot noir overleefde zelfs 21° vorst. Een wijnstok kan veel hebben, zolang het winter is. Het zijn de jonge loten in het voorjaar die, geen vorst verdragen - zoals men in Frankrijk het afgelopen jaar weer heeft moeten constateren - de wijnstok houdt van een vroege, zachte lente.


Een heuse wijngaard in het Brabantse   -   Les propriétaires aan het werk

Zo is hij begonnen wijn te maken op goede, traditionele manier, met lagering op fust. Hij heeft een kelderinstallatie en zelfs een laboratorium, en legt hart en ziel en veel energie in zijn wijnbedrijf.
Vooralsnog is de productie voornamelijk wit. Noordelijke gebieden zijn niet erg gunstig voor rode wijnen, want het is de zon die de kleurstof vormt in de druivenschillen en daarvoor is een lang, zonnig najaar nodig. Noordelijke wijngebieden, zoals Champagne, Moezel en Rijn zijn dan ook bijna per definitie witte gebieden. En ook in de wat Zuidelijker gelegen Elzas blijven de rode pinot-noir-wijnen, hoe aardig vaak, toch altijd wat pover van kleur.
Maar Peter de Wit geeft het niet op, hij gaat vaak te rade bij een oenoloog in de Beaujolais en hij blijft experimenteren. Wij proeven met hem een gamay, waar hij nog lang niet tevreden over is. Terecht - het is een onharmonische wijn, te weinig fruit, te weinig gamay-karakter, te veel jong hout, te weinig van de gulle charme van de gamay-druif.

En dan proeven we een paar witte en dat is een heel ander verhaal. De müller-thurgau is ronduit een uitstekende wijn, waarvan men zeker niet toegeeflijk hoeft te zeggen: Nou ja, toch aardig hier in Brabant. Men mag hem eerlijk op eigen verdiensten beoordelen. Mooi lichtend strokleurig, een fijne gecompliceerde neus, die goede verwachtingen wekt. En die worden waargemaakt in een heel plezierige smaak, jong, fris en speels, fruitigheid en een lichte muskaat-kruidigheid. De vrucht van een wijnstok die meer dan een eeuw geleden is gecreëerd door een Zwitsers botanicus, waarschijnlijk een kruising tussen riesling en sylvaner, een wijnstok die zich een prettige allemansvriend betoont, geen pretenties heeft maar met velerlei grondsoorten genoegen neemt en ook met kille noordelijke zomers en zich onder alle omstandigheden van zijn beste kant laat zien.
Peter de Wit durft zelfs zijn müller-thurgau in te zenden naar een wijnkeuring in Dijon, waar hij ook gaat spreken over het wijnboer-zijn in Nederland.
Ik proefde ook een müller-thurgau met wat riesling erbij. Geen onaardige wijn, maar wat vlak in vergelijk met de onvermengde. Misschien zou nog een jaartje fles hem goed doen, Riesling mag wel wat rijping hebben.



ACA-lid King van As en Marijke & Peter de Wit


Nederlandse wijngebieden  >>